Όλοι (σχεδόν) αναγνωρίζουν πως οι συνθήκες για τον εκπαιδευτικό (αλλά και για τους περισσότερους) είναι πολύ δύσκολες. Όλοι βεβαίως αναγνωρίζουν το έργο και την προσφορά των εκπαιδευτικών. Συμφωνούν επίσης στον ιδιαίτερο ρόλο και στο μοναδικό έργο του καθενός αλλά και όλων μαζί. ΟΜΩΣ. Μπορεί αυτός ο ρόλος, αυτό το έργο, να επιτελεστούν, όταν καθημερινά και συστηματικά (οι εκπαιδευτικοί) βιώνουν την καταβαράθρωση των αξιών, το γκρέμισμα των ονείρων τους, τη διάλυση των ιδανικών; Μπορεί να σταθεί ο εκπαιδευτικός ο οποίος νιώθει πλέον το αίσθημα της ΝΤΡΟΠΗΣ να τον ....πνίγει; Νιώθει ντροπή γιατί δεν μπορεί να έχει ούτε τα βασικά. Ντρέπεται γιατί μπαίνει στην τάξη θλιμμένος, με σκυφτό το κεφάλι, με εξαφανισμένο το χαμόγελο. Νιώθει ντροπή, γιατί δεν έχει απάντηση να δώσει σε αυτά τα ματάκια που τον ρωτούν: " κύριε, τί έχετε;". Δυο μόλις χρόνια πριν ως κυρίαρχο σύνθημα του Υπ. Παιδείας ήταν το " πρώτα ο μαθητής". Αλήθεια, σήμερα που εφαρμόζεται στο έπακρον η πολιτική της τότε ηγεσίας του υπουργείου, τί απαντούν; Πώς νιώθουν; Μπορεί άραγε να είναι σε πρώτο πλάνο ο μαθητής , όταν ο εκπαιδευτικός βρίσκεται σε αυτό το χάλι; Σήμερα, κυριαρχεί ένα παρεμφερές σύνθημα: "Αξιολόγηση, για να έχει ο μαθητής τον εκπαιδευτικό που του ταιριάζει". Ένα σύνθημα "πιασιάρικο" όπως όλα τα συνθήματα, που με το που το ακούς, χωρίς δεύτερη σκέψη, ταυτίζεσαι. Μια κουβέντα μόνο: Άλλοι είναι αυτοί που πρέπει πρώτα να Αξιολογηθούν. Στη συνέχεια επιβάλλεται να επιμορφωθούν σχετικά με το ποιο είναι το αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο ενός εκπαιδευτικού, ενός ατόμου που μεταλαμπαδεύει γνώσεις, αξίες, τρόπους συμπεριφοράς υπό πολύ δύσκολες συνθήκες...
Αντώνης Γιάνναρος
Αντώνης Γιάνναρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δημοσιεύονται μόνο τα σχόλια, τα οποία δεν υπερβαίνουν τα εσκαμμένα. Σχόλια με προσωπικές αναφορές, με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, απορρίπτονται.