Όμως, Κυριακή του Πάσχα σήμερα, μού 'ρχονται στο μυαλό οι στίχοι του Σολωμού: "Στα μάτια η πείνα μνέει, στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει. Έρμο ντουφέκι, σκοτεινό, τι σ' έχω εγώ στο χέρι, όπου εσύ μου 'γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει". Μου ήρθαν οι στίχοι του Σολωμού διότι βλέπω πως σε πολλούς κατεστραμμένους από την κρίση ανθρώπους η ζωή έγινε βάρος. Την κουβαλάνε χωρίς να ελπίζουν σε κάποια έξοδο. Κι εκείνοι που κυβερνούν το ξέρουν. Ποντάρουν στην απελπισία τους. Τους καλλιεργούν την ιδέα πως τίποτε δεν θ' αλλάξει, πως όλοι είναι ίδιοι.
Εγώ, όμως, που είμαι δάσκαλος κι αγαπάω τη γλώσσα μας και τις λέξεις, που διαβάζω την ιστορία μας, ένα έχω να πω. Πάντα στην Ιστορία μας υπήρχαν Πρετεντέρηδες και Πορτοσάλτες. Πάντα ο σουλτάνος είχε τους δικούς του. Πάντα υπήρχε Σαμαράς και Βενιζέλος. Και πάντα η ίδια προπαγάνδα... Του φόβου... Εμείς θα τα βάλουμε με τους Τούρκους; Εμείς θα τα βάλουμε με τους Γερμανούς; Ευτυχώς όμως -και γι' αυτό υπάρχουμε ακόμα- πάντα υπήρχε κάποιος που σήκωνε την παντιέρα και έδιωχνε τον φόβο. Ευτυχώς!
Εγώ, όμως, που είμαι δάσκαλος κι αγαπάω τη γλώσσα μας και τις λέξεις, που διαβάζω την ιστορία μας, ένα έχω να πω. Πάντα στην Ιστορία μας υπήρχαν Πρετεντέρηδες και Πορτοσάλτες. Πάντα ο σουλτάνος είχε τους δικούς του. Πάντα υπήρχε Σαμαράς και Βενιζέλος. Και πάντα η ίδια προπαγάνδα... Του φόβου... Εμείς θα τα βάλουμε με τους Τούρκους; Εμείς θα τα βάλουμε με τους Γερμανούς; Ευτυχώς όμως -και γι' αυτό υπάρχουμε ακόμα- πάντα υπήρχε κάποιος που σήκωνε την παντιέρα και έδιωχνε τον φόβο. Ευτυχώς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δημοσιεύονται μόνο τα σχόλια, τα οποία δεν υπερβαίνουν τα εσκαμμένα. Σχόλια με προσωπικές αναφορές, με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, απορρίπτονται.